Mount Rainier, Washington 1

Na een goede nachtrust in de koelte vertrekken we vandaag weer uit Seattle. We rijden 84 mijl / 135 km naar Mount Rainier National Park.

We vertrekken vanuit het Hyatt House hotel, door Erwin het Kafka Hotel genoemd. Bij het uitrijden blijkt dat het hotel nog niet klaar is met ons. Het automatische hek van de parkeergarage gaat voor ons niet open. Er moet iemand met een pasje komen om het van de andere kant te openen.

Gedurende de 84 mijl autorit zien we het landschap veranderen. Van file op een zesbaans highway in Seattle komen we uiteindelijk op een bergweg terecht vlak bij Mount Rainier. Wat maken ze er trouwens een bende van op de snelweg rond Seattle. De rechterbaan zit zo vol met gaten dat zelfs de vrachtwagens er niet op willen rijden. Die gaten zijn waarschijnlijk ook de oorzaak van de vele vernielde banden die we langs de weg zien liggen en waar we soms ook omheen moeten laveren. Kapot gereden stukken vangrail liggen verwrongen en geblakerd in de berm. Het is duidelijk dat de belastingopbrengsten niet hier besteed worden.

Bij aankomst rijden we direct het park binnen. We stoppen bij Longmire voor een hike naar Carter Falls. Het pad loopt door het bos, langs de bedding van de Paradise River, die bijna geheel droog is gevallen in de zomer. Bij het wandelen lopen we in een natuurlijke volgorde. Quenten, Peter en Luuk lopen met hun snelheid vooraan, kort daarachter gevolgd door Thom. Daar achter komen dan Cindy en Erwin en als laatste Henk en Margo. Af en toe wordt er gestopt om de groep weer bij elkaar te laten komen.

Uiteindelijk bereiken Quenten, Peter, Luuk en Erwin (in die volgorde) de waterval. De rest is afgehaakt voor het laatste steile stuk naar boven. Bij terugkomst bij de parkeerplaats wordt geconstateerd (door sommigen wat luider dan anderen) dat het wel een heel lange wandeling was. Volgens sommigen gaan we daarom morgen helemaal niets meer doen. Dat zullen we nog wel eens zien.

Nadat we hebben ingecheckt bij Nisqually Lodge gaan we, op aanraden van de receptioniste, naar het Wildberry Restaurant. Als we er aankomen blijkt er een wachtrij te zijn. We besluiten om het er op te wagen en Cindy schrijft haar naam op de lijst met wachtenden. Omdat we bereid zijn om binnen te eten in plaats van op het terras krijgen we toch vrij snel een tafel toegewezen.

Het restaurant blijkt gerund te worden door Nepalezen. De eigenaar is zelfs sherpa op de Mount Everest (als hij niet kookt in zijn restaurant) en organiseert ook reizen naar Nepal in de wintermaanden. Als onze informatie correct is dan was hij ooit zelfs als snelste op de top van de Mount Everest. Dat record staat nog steeds, al sinds 2003.

In het restaurant werkt ook een ober met een verstandelijke beperking. Hij doet heel erg zijn best maar heeft duidelijk teveel op zijn bordje. Hij loopt als een kip zonder kop door het restaurant, doet lukraak uitspraken zoals "no more drinks" tegen mensen die iets willen bestellen en "we are closed" tegen mensen die het restaurant binnenlopen. Gelukkig loopt er een manager rond die hem af en toe binnen hengelt als het te gek wordt.

We hebben onderling de grootste lol om de capriolen van de ober. Thom vat het echter heel serieus op en zegt tegen zijn moeder: "Als jij hem gaat helpen dan help ik ook mee". Het eten is zeer goed te doen (het is niet voor niets zo druk) en de prijzen alleszins acceptabel. Als we weggaan zien we dat de ober in alle drukte de woorden "No More" op de wachtlijst heeft geschreven, om aan te geven dat hij het genoeg vindt voor de avond.

In het hotel gaan de ouderen nog een bakje koffie drinken in de lobby, terwijl de jongeren (en daar rekenen we Peter ook bij) zich terugtrekken op de kamer. Margo en Cindy draaien nog een was.

Morgen zijn we nog een volle dag in Mount Rainier National Park. We bezoeken dan het plaatsje Paradise in het park. Of we daar weer een lange wandeling zullen maken is nog de vraag.