Mount Rainier, Washington 2

Vandaag is de tweede dag in Nisqually Lodge vlakbij Mount Rainier National Park. We hebben vandaag een beetje uitgeslapen en gaan dus pas om negen uur ontbijten. 

Vandaag rijden we 20 mijl door het park (vanaf Nisqually Entrance) naar Paradise, van waaruit verschillende trails lopen naar de flanken van Mount Rainier. Als we in Paradise aankomen blijkt het superdruk te zijn. Die indruk kregen we niet van de hoeveelheid verkeer dat we onderweg tegenkwamen. Maar het park heeft verschillende ingangen dus de mensen zullen daar wel vandaan komen. Het betekent wel dat de parkeerplaats vol is en we verder weg parkeren. We moeten dus al een flink stuk teruglopen naar het begin van de trail.

De wandeling van gisteren heeft er bij een aantal best ingehakt. Cindy, Luuk en Thom besluiten om bij het visitor centre te blijven, terwijl de rest een wandeling gaat maken. 

Die wandeling, hoewel geclassificeerd als easy, blijkt, vooral in het begin, supersteil te zijn, waardoor Henk en Margo vrij snel afhaken en terug gaan. Peter, Quenten en Erwin zetten door en bereiken uiteindelijk de viewpoints van waar ze foto's van de berg en haar gletsjers kunnen maken. Uiteindelijk wandelen ze zo'n twee tot tweeënhalf uur. Rond vier uur zijn we allemaal weer in het hotel voor een welverdiend uurtje rust.

De restaurant situatie is hier een beetje vreemd. Veel lokale restaurants zijn namelijk op dinsdag gesloten. De paar die open zijn doen dus goede zaken op deze dag maar zijn superdruk. We proberen het eerst bij een restaurant een paar mijl verderop maar dat blijkt vooral een buitengebeuren te zijn en de schaduwplekken zijn al bezet. Verder wordt je bestelling niet aan tafel opgenomen maar moet je in de rij gaan staan om je bestelling door te geven (ook in de volle zon). We besluiten om ons geluk bij een andere restaurant te beproeven.

Als we daar aankomen staat er al een koppel te wachten op een tafel. De man van het koppel zegt direct dat een groep van acht personen zeker niet kan omdat zij net te horen kregen dat een tafel voor twee moeilijk was. Wij knikken beleefd en wachten rustig af.

Als de hostess komt blijkt een tafel voor twee inderdaad moeilijk te zijn en wordt met het stel afgesproken dat ze na een half uur nog eens kunnen checken. Als Erwin voorzichtig informeert maar een tafel voor acht personen (we willen best even wachten of eventueel later terugkomen) blijkt dat een tafel voor acht prima mogelijk te zijn. Na vijf minuten wachten (omdat de tafel even schoongemaakt moet worden) kunnen we aanschuiven.

Het is restaurant met een Oekraïense keuken, dus de menukeuze is een beetje een uitdaging. Verder hebben ze maar een beperkte keuze in drankjes en geen bier. Maar ze hebben wel een zelfgebrouwen, alcoholvrij bier, wat de serveerster Quash noemt (of zoiets). Erwin bestelt dit en doopt het al gauw om tot Zelensky-pis. Cindy is not amused.

De hostess heeft vantevoren aangegeven dat het restaurant heel druk is en dat we even op ons eten moeten wachten. Dat hebben we geaccepteerd en we doen er dus ook niet moeilijk over wanneer de gerechten niet allemaal tegelijk worden uitgeserveerd. Na het eten krijgen we nog gratis coffee-to-go om het leed wat te verzachten. Stiekem heeft iedereen prima gegeten.

Na het eten lopen we terug naar het hotel en dan is het bij de meesten wel op. We drinken onze gratis koffie in de lobby en taaien daarna af.

Morgen vertrekken we alweer. We rijden ongeveer 133 mijl / 214 km naar Park Lane Suites & Inn in Portland.