Rapid City, South Dakota 1

Een terugkerend bezigheid dezer dagen is checken waar de koffers uithangen. Gisteren, bij aankomst in Cheyenne, hebben we er drie ontvangen en van Lufthansa krijgen we telkens mailtjes met status updates over de resterende vier koffers. Gisteravond kregen we bericht dat drie van vier koffers die avond nog geleverd gaan worden. Gedurende de avond en de nacht schuift dat tijdstip echter telkens verder op naar de volgende ochtend. Uiteindelijk belt Erwin met Bob de driver die verzekert dat hij om half tien 's ochtends aan zal komen. En Bob houdt woord, zodat we op tijd naar Rapid City kunnen vertrekken. De laatste koffer blijft op status "gevonden" staan, zonder verdere updates. We besluiten contact op te nemen met Lufthansa.

De rit naar Rapid City voert door "the great American heartland", door sommige Amerikanen ook wel "fly over country" genoemd. Mijl na mijl rijden we langs kaarsrechte wegen door glooiende weilanden, zo ver als het oog kan zien. De eerste 70 mijl van de rit komen we letterlijk niets tegen. Geen tankstation, dorpje of truckstop. We zien af en toe een ranch in de verte liggen of een paar koeien grazen. 

Na twee uur rijden door het grote niks buigen we af naar een dorpje dat iets van de route afligt maar waar Quenten een restaurantje denkt gevonden te hebben. Na een tijdje rijden we Crawford binnen, weer zo'n typisch rommelig Amerikaans recht-toe-recht-aan plaatsje waar de vermoeidheid en het gebrek aan onderhoud van afstraalt. Het is duidelijk dat het grote geld niet in deze contreien verdient wordt.

Op Main street parkeren we de auto en stappen we de Frontier Bar & Restaurant binnen, maar niet voordat we een foto van Henk en Margo hebben gemaakt, zittend op een bankje voor het Senior Center. Als we het restaurant binnenlopen zien we dat deze zijn beste tijd enkele decennia geleden moet hebben gehad. Maar we worden vriendelijk bediend en het eten is van prima kwaliteit. Schijn bedriegt hier dus.

Rapid City blijkt een middelgrote plaats te zijn, gelegen in South Dakota. Na Colorado, Wyoming en Nebraska is South Dakota de vierde staat die we in drie dagen bezoeken. We checken in in het Howard Johnson by Windham hotel, wat een vrij groot en luxe hotel blijkt te zijn. 

s Avonds eten we bij Denny's, een fastfoodketen waar je nog wel netjes bediend wordt, wat opa en oma wel zo prettig vinden. Voordat we er zijn raken we elkaar kwijt in het verkeer en kunnen we elkaar, in eerste instantie ook niet meer bereiken. Opa Henk lost dit op door gebruik te maken van de wifi van een restaurant langs de weg en op die manier de andere auto te vragen om het adres.

Bij Denny's worden direct een aantal tafels tegen elkaar geschoven en krijgen we een menu in onze handen geduwd. Handig is dat het menu foto's heeft waardoor je een beetje weet wat je kunt verwachten..

Oma Margo probeert ook in het Engels te bestellen, tot grote hilariteit van de jongens. We horen zinnen als "vegetables, hebbie dat?" en "do me de soup maar".

Morgen bezoeken we het bekende monument Mount en overnachten we nog een keer in Rapid City.