31/7 - Cambria
31 juli 2017 - Cambria, California, Verenigde Staten
Na de meest luxueuze kamer van de vakantie hebben we vanochtend het meest luxueuze ontbijt te pakken. We smullen er lekker van.
Cambria en de omliggende dorpen blijken relaxte en gezellige kustplaatsjes te zijn. De toeristen die je hier ziet zijn eigenlijk allemaal Amerikaans, volgens Henk omdat dit gebied eigenlijk niet voorkomt in onze reisgidsen. Het doet hier niet super toeristisch aan en dat is te merken aan de prijzen, die dan ook niet overdreven hoog zijn.
Tijdens het ontbijt trekt de bewolking weg en wordt het een heel lekkere dag. We trekken op goed geluk Cambria in en stoppen in Main Street, waar we wat "couleur locale" opsnuiven.
Als we verder rijden belanden we op Moonstone Beach, een rotsachtig strandje aan de Pacific. Iedereen waaiert uit om te ontdekken wat er zich allemaal tussen de rotsen in het water afspeelt. Thom gaat spelen met schelpen, terwijl Luuk krabben probeert te vangen. Quenten is meer geïnteresseerd in klauteren en kijken naar hoge golven die breken op de rotsen.
Pas als Erwin wat verder uit de kust over rotsen klimt ontdekken we de zeehonden die op de buitenste rotsen liggen te zonnen. Ze zijn erg goed gecamoufleerd en liggen stil. Als je dichtbij komt schuiven ze van hun rots af het water in.
De Pacific Ocean blijkt kraakhelder te zijn, iets wat wij Nederlanders niet gewend zijn van de Noordzee. De laatste keer dat we zulk helder zeewater zagen was tijdens onze trip naar Cornwall in 2012, toen we zwommen in de Atlantische Oceaan.
We bezoeken ook kort Elephant Seal Point, waar we walrussen bekijken, waarna we doorrijden naar Cayucos voor de lunch.
Het is of de duvel er mee speelt, iedere keer wanneer Margo hier een toilet bezoekt is het wc papier op. Ook in deze lunchroom is het weer raak. Margo komt dus weer onverrichterzake terug.
Dan merkt Quenten op dat er nog wel papieren handdoekjes zijn, waarop Margo antwoordt dat die je niet mag doorspoelen vanwege kans op verstopping. Quenten roept verstoord uit dat het een keuze is tussen twee problemen. Of een vieze kont, of een verstopte pijp.
Na de lunch rijden we nog verder door naar Moro Bay. In deze plaats doen we een bay cruise, waarbij we zeeleeuwen, zeeotters en vissen bekijken vanaf een boot. Het vooronder van de boot heeft palen om je aan vast te houden. Als Luuk dat ziet roept hij uit "Kijk mam, hier kun je paaldansen", alsof Cindy dat iedere dag doet.
Eten doen we bij West End Bar & Grill in Cambria. Thom is chagrijnig omdat hij moet plassen en we al een aantal restaurants hebben afgekeurd voordat we op deze kwamen. Hij loopt, zonder iemand een blik waardig te keuren of te groeten, door naar de toiletten achterin de zaak.
Nadat we besteld hebben zegt Thom zachtjes tegen z'n moeder dat hij hoopt dat zijn eten als eerste komt omdat hij zo'n trek heeft. De serveerster merkt dit op en, na wat vertaalwerk, zorgt zij er voor dat Thom als eerste zijn eten krijgt.
In eerste instantie lijkt het alsof dit restaurant, net als vele anderen, een Wi-Fi netwerk beschikbaar stelt voor klanten. Totdat Quenten ineens over een wachtwoord begint. Blijkt dat we inbreken op het bedrijfsnetwerk van het restaurant. Quenten heeft het wachtwoord achter de bar zien hangen.
Met alles wat we hebben gezien en meegemaakt tijdens de afgelopen drie weken, hoort deze dag thuis in de top drie. Laten we hopen dat we tijdens de laatste stop, in Los Angeles, nog zo'n dag mogen meemaken.
Als afsluiter maken we nog een rondje over het park. Dan zien we in eens een kolibrie vliegen. Helaas kunnen we hem niet zuiver op de foto vastleggen.
Morgen vertrekken we, helaas, alweer richting Los Angeles. Hier verblijven we de laatste drie dagen, waarna we de thuisreis aanvaarden.
Cambria en de omliggende dorpen blijken relaxte en gezellige kustplaatsjes te zijn. De toeristen die je hier ziet zijn eigenlijk allemaal Amerikaans, volgens Henk omdat dit gebied eigenlijk niet voorkomt in onze reisgidsen. Het doet hier niet super toeristisch aan en dat is te merken aan de prijzen, die dan ook niet overdreven hoog zijn.
Tijdens het ontbijt trekt de bewolking weg en wordt het een heel lekkere dag. We trekken op goed geluk Cambria in en stoppen in Main Street, waar we wat "couleur locale" opsnuiven.
Als we verder rijden belanden we op Moonstone Beach, een rotsachtig strandje aan de Pacific. Iedereen waaiert uit om te ontdekken wat er zich allemaal tussen de rotsen in het water afspeelt. Thom gaat spelen met schelpen, terwijl Luuk krabben probeert te vangen. Quenten is meer geïnteresseerd in klauteren en kijken naar hoge golven die breken op de rotsen.
Pas als Erwin wat verder uit de kust over rotsen klimt ontdekken we de zeehonden die op de buitenste rotsen liggen te zonnen. Ze zijn erg goed gecamoufleerd en liggen stil. Als je dichtbij komt schuiven ze van hun rots af het water in.
De Pacific Ocean blijkt kraakhelder te zijn, iets wat wij Nederlanders niet gewend zijn van de Noordzee. De laatste keer dat we zulk helder zeewater zagen was tijdens onze trip naar Cornwall in 2012, toen we zwommen in de Atlantische Oceaan.
We bezoeken ook kort Elephant Seal Point, waar we walrussen bekijken, waarna we doorrijden naar Cayucos voor de lunch.
Het is of de duvel er mee speelt, iedere keer wanneer Margo hier een toilet bezoekt is het wc papier op. Ook in deze lunchroom is het weer raak. Margo komt dus weer onverrichterzake terug.
Dan merkt Quenten op dat er nog wel papieren handdoekjes zijn, waarop Margo antwoordt dat die je niet mag doorspoelen vanwege kans op verstopping. Quenten roept verstoord uit dat het een keuze is tussen twee problemen. Of een vieze kont, of een verstopte pijp.
Na de lunch rijden we nog verder door naar Moro Bay. In deze plaats doen we een bay cruise, waarbij we zeeleeuwen, zeeotters en vissen bekijken vanaf een boot. Het vooronder van de boot heeft palen om je aan vast te houden. Als Luuk dat ziet roept hij uit "Kijk mam, hier kun je paaldansen", alsof Cindy dat iedere dag doet.
Eten doen we bij West End Bar & Grill in Cambria. Thom is chagrijnig omdat hij moet plassen en we al een aantal restaurants hebben afgekeurd voordat we op deze kwamen. Hij loopt, zonder iemand een blik waardig te keuren of te groeten, door naar de toiletten achterin de zaak.
Nadat we besteld hebben zegt Thom zachtjes tegen z'n moeder dat hij hoopt dat zijn eten als eerste komt omdat hij zo'n trek heeft. De serveerster merkt dit op en, na wat vertaalwerk, zorgt zij er voor dat Thom als eerste zijn eten krijgt.
In eerste instantie lijkt het alsof dit restaurant, net als vele anderen, een Wi-Fi netwerk beschikbaar stelt voor klanten. Totdat Quenten ineens over een wachtwoord begint. Blijkt dat we inbreken op het bedrijfsnetwerk van het restaurant. Quenten heeft het wachtwoord achter de bar zien hangen.
Met alles wat we hebben gezien en meegemaakt tijdens de afgelopen drie weken, hoort deze dag thuis in de top drie. Laten we hopen dat we tijdens de laatste stop, in Los Angeles, nog zo'n dag mogen meemaken.
Als afsluiter maken we nog een rondje over het park. Dan zien we in eens een kolibrie vliegen. Helaas kunnen we hem niet zuiver op de foto vastleggen.
Morgen vertrekken we, helaas, alweer richting Los Angeles. Hier verblijven we de laatste drie dagen, waarna we de thuisreis aanvaarden.
