Spokane, Washington

Vandaag zijn we onderweg van Missoula naar Spokane, een rit van wederom ongeveer 160 mijl. Voordat we vertrekken moeten we eerst naar Walmart om voorraden in te slaan. Ook moeten we de auto weer aftanken.

Na het tanken wijst Cindy naar de overkant van de straat naar een ander tankstation waar de prijs per gallon 10 cent goedkoper is. In de VS noemen ze iemand die achteraf wijst op wat beter had gekund "Captain Hindsight".

Vandaag willen we halverwege de rit gaan picknicken in plaats van alweer naar een restaurant. We zijn dus op zoek naar een plek langs de snelweg waar we, in de schaduw (het is 35-40 graden), een broodje kunnen smeren. Dat blijkt ter plaatse echter lastig te zijn. Je kunt hier wel bij iedere afslag op zeker drie plekken hamburgers en steaks eten, maar "rest areas" zijn schaars en, als je er een vindt, dan is er geen boom te bekennen en sta je in de gillende hitte.

Wat ons al dagen opvalt is dat, wanneer je hier een boot vervoert achter je auto, je bij iedere staatsgrens moet stoppen om je boot te laten controleren. Er van uitgaande dat het hierbij gaat om de staat van de boot vroegen ons af waarom dat zo belangrijk is. Als je de staat van sommige auto's hier ziet leek ons dat de prioriteit daar zou moeten liggen. Pas vandaag begrepen we dat de bootcheck niet gaat over de technische staat maar over de aanwezigheid van uitheemse diersoorten. Weer wat geleerd.

Quenten heeft bij Walmart een blikje Starbucks koffie gehaald met de hoeveelheid caffeïne van 2 blikjes Red Bull. We krijgen vandaag dus nog meer "slimme" opmerkingen naar ons hoofd dan normaal al het geval is. Een voorbeeld. Als Cindy zit te prutsen met een nieuwe rol Mentos (zoals je dat wel eens kunt hebben) dan weet Quenten te melden dat het heel simpel is. Gewoon beginnen bij de bovenste. Hier noemen ze je dan "Captain Obvious".

Downtown Spokane bliijkt er best leuk uit te zien. Als we aankomen bij het hotel is het natuurlijk wel weer gillend heet, tegen de 40 graden. Dat wordt nog verergerd doordat ze hier werkelijk alles asfalteren en geen enkele boom planten. Waar je ook bent, je staat dus eigenlijk altijd op een gigantische parkeerplaats zonder schaduw. 

Omdat we vrij vroeg aankomen ( de klok is namelijk een uur teruggegaan) trekken we er 's middags op uit. Vanwege de hitte bezoeken we wederom een overdekte mall. Buiten wil je nu echt niet zijn. Cindy had wel bedacht dat we er heen konden lopen maar zelfs dat werd door de groep weggestemd, we gaan met de auto. Als we aankomen bij de mall roept er een aantal pesterig dat we best hadden kunnen lopen.

Dineren doen we vandaag bij de Steam Plant, een restaurant dat is gevestigd in de oude elektriciteitscentrale van Spokane, dat tot 1986 dienst heeft gedaan. Het gebouw is, naast restaurant, ook een soort museum zodat we ronddwalen door het gebouw terwijl onze tafel wordt klaargemaakt.

Vandaag hebben we al afscheid genomen van the American Heartland. We zien veel minder pick-up trucks en rv's op de weg dan hiervoor. Vanaf nu trekken we meer door een stedelijke omgeving. 

Morgen vertrekken we naar Seattle of, zoals Quenten het noemt: de bewoonde wereld. Dit is een rit van 290 mijl / 466 km dus we moeten redelijk doorrijden om op tijd binnen te zijn.